lunes, 14 de junio de 2010

El pescador inteligente






Estaba un pescador en la orilla a la sombra de un árbol descansando.

En ese momento pasa un adinerado empresario de la ciudad que estaba de paseo por la playa y se sienta también a la sombra del árbol debido al intenso calor que hacía.

Pronto este empresario entabla conversación con el pescado y se interesa por su trabajo, así que le pregunta al buen hombre;

¿Alguna de esas barcas es tuya? A lo que el pescador responde: Sí, aquella azul es la mía.

¿Y por qué la tienes varada en la playa? Porque ahora no voy a pescar.
¿No hay buena pesca acaso?
Si, por supuesto que hay pero no necesito ir a pescar, con lo que he pescado ayer es suficiente para mi mujer y para mí.

Pero ¡Hombre estás perdiendo dinero! Le exclama el empresario.

Si tuvieras varios empleados éstos irían a pescar cuando tú descansas y ganarías mucho dinero y no tendrías tu capital parado.

¿Y para que quiero tanto dinero?

Pues si tuvieras más dinero podrías tener una casa mejor, y criados para que hicieran tus trabajos.
Además si tuvieras más dinero podrías invertir en un barco más grande y así tener más empleados y crear aún más riqueza.

El pescador se queda observando y escuchando lo que el forastero le estaba explicando.

Al cabo de un rato de escuchar todos los argumentos de progreso, bienestar y riquezas que el empresario había dibujado en su plan el pescador hombre humilde le pregunta:

Y dime tú que eres un hombre inteligente, ¿Al final de todo eso que conseguiría?

El empresario sonriendo le dice:
“Pues mira cuando hubieses conseguido toda esa fortuna, podrías tumbarte a la sombra y descansar”

Ante esta explicación el pescador humilde lo mira fijamente y le contesta.
Ahora, ya puedo tumbarme a la sombra y descansar, y no necesito hacer todo eso que tú dices para hacer lo que hago, lo comprendes.


domingo, 13 de junio de 2010

LOS TRES SANTOS REIDORES



Me han contado una historia sobre tres místicos hindúes.  Nadie conoce sus nombres.  Se los conocía sólo como Los Tres Santos Reidores, porque nunca hacían ninguna otra cosa, solamente reían.  Solían ir de una ciudad a otra, pararse en el mercado y largarse una buena carcajada visceral.
Estas tres personas eran realmente hermosas, riendo y con sus vientres agitándose.  Era como un contagio, todo el mercado comenzaba a reír…  Durante unos pocos segundos un nuevo mundo se abría.
Viajaban por toda India sólo ayudando a que la gente se riera.  Gente triste, gente enojada, gente codiciosa, gente celosa:  todos comenzaban a reír con ellos.  Y mucha gente captó la clave:  podemos transformarnos.
Sucedió entonces, en un pueblo, que falleció uno de los tres.  Los pobladores dijeron:  “Ahora habrá problemas.  Su amigo ha muerto y deben llorarlo“, pero los dos estaban bailando, riendo y celebrando la muerte.
La gente del pueblo dijo:  “Esto es demasiado.  Estos no son modales. Cuando muere un hombre es profano reír y bailar“.
Entonces, los dos hombres dijeron:
“No saben lo que ha sucedido. Nosotros pensábamos quién de los tres moriría primero.  Este hombre ha ganado, estamos derrotados.  Nos reímos con él toda la vida ¿cómo podríamos despedirlo de otra manera?  Debemos reír, debemos disfrutar, debemos celebrar. Esta es la única despedida posible para un hombre que ha reído toda su vida.  Y si no reímos, él se reirá de nosotros y pensará:  ¡Tontos!  ¿De modo que de nuevo han caído en la trampa?. No pensamos que esté muerto.  ¿Cómo puede morir la risa, cómo puede morir la vida?
Luego debían incinerar el cuerpo y la gente del pueblo dijo:  “Lo bañaremos como lo prescribe el ritual”.  Pero aquellos dos amigos dijeron:
“No, nuestro amigo ha dicho que no hagamos ningún ritual y no cambiemos su ropa ni lo bañemos.  Sólo que lo pongamos como está en la pira crematoria; por lo tanto, tenemos que seguir sus instrucciones”.
Y entonces, de pronto, sucedió algo muy importante.
Cuando el cuerpo fue colocado sobre la pira, ese anciano hombre hizo su último truco.  Había escondido muchos fuegos de artificio debajo de sus ropas y repentinamente hubo ¡diwali!
Entonces el pueblo entero comenzó a bailar.
No era la muerte, era la nueva vida, una resurrección.

Toda muerte abre una nueva puerta.  Si cambias tu tristeza por celebración, entonces tú también serás capaz de cambiar tu muerte por resurrección.
Aprende este arte mientras haya tiempo.

jueves, 10 de junio de 2010



Qué importante es saber bailar bajo la lluvia…
Era una mañana agitada, eran las 8:30, cuando un señor mayor de unos 80 años, llegó al hospital para que le sacaran los puntos de su pulgar. El señor dijo que estaba apurado y que tenía una cita a las 9:00 am.
Comprobé sus señales vitales y le pedí que tomara asiento, sabiendo que quizás pasaría más de una hora antes de que alguien pudiera atenderlo. Lo ví mirando su reloj y decidí, que ya que no estaba ocupado con otro paciente, podría examinar su herida. Durante el examen, comprobé que estaba curado, entonces le pedí a uno de los doctores, algunos elementos para quitarle las suturas y curar su herida.
Mientras le realizaba las curaciones, le pregunté si tenía una cita con otro médico esa mañana, ya que lo veía tan apurado.
El señor me dijo que no, que necesitaba ir al geríatrico para desayunar con su esposa. Le pregunté sobre la salud de ella.
El me respondió que ella hacía tiempo que estaba allí ya que padecía de Alzheimer.
Le pregunté si ella se enfadaría si llegaba un poco tarde.
Me respondió que hacia tiempo que ella no sabía quien era él, que hacía cinco años que ella no podía ya reconocerlo.
Me sorprendió, y entonces le pregunté, ‘Y usted sigue yendo cada mañana, aun cuando ella no sabe quien es usted?’
El sonrió y me acarició la mano: ‘Ella no sabe quien soy, pero yo aún se quien es ella.’
Se me erizó la piel, y tuve que contener las lágrimas mientras él se iba, y pensé: ‘Ese es el tipo de Amor que quiero en mi Vida.’
El Amor Verdadero no es físico, ni romántico.  EL AMOR VERDADERO ES LA ACEPTACIÓN de todo lo que es, ha sido, será y no será. La gente más feliz no necesariamente tiene lo mejor de todo; ellos sólo hacen todo, lo mejor que pueden.
“La vida no es saber superar las tempestades, sino aprender a bailar bajo la lluvia”

jueves, 7 de enero de 2010

Un conte per pensar: "El significat de la pau"


Aquí us deixo un conte que em van explicar fa un temps i que vaig trobar preciós. A veure que us sembla.
Podeu pensar una mica i donar la vostra opinió?
Un petonet a tots.

“Un rey ofreció un gran premio al artista que pintara en un cuadro la paz perfecta. Muchos artistas lo intentaron y el rey admiró todas las pinturas hasta quedarse sólo con dos.
La primera representaba un lago: un espejo perfecto donde se reflejaban las plácidas montañas, el cielo azul, las nubes blancas. Todos los que contemplaron esta pintura pensaron que representaba la paz perfecta.
La segunda pintura también tenía montañas, pero eras escabrosas e irregulares. Sobre ellas caía la tormenta procedente de un cielo furioso, cuyos rayos y truenos chocaban violentamente en el agua revolviéndola.
Pero cuando el rey observó con más cuidado vio un pequeño arbusto que crecía en la grieta de una roca. Allí había un nido, y en él descansaba plácidamente un pajarito. El rey escogió esta pintura.
Cuando le preguntaron por qué, explicó: “porque paz no significa estar en un lugar sin ruidos, sin problemas, sin trabajo duro o sin dolor. Paz significa que, a pesar de estar en medio de todas estas cosas tormentosas, permanecemos en calma dentro de nuestro corazón. Éste es el verdadero significado de la paz”

jueves, 17 de diciembre de 2009

Benvinguts a tots i totes!!

Avui obro aquest nou blog dedicat a tots aquells grups d'alumnes pels que he pogut passar. De moment encara en són pocs, però confio que mica en mica aniran creixent.
Esteu tots convidats a comentar coses. Jo aniré explicant les cosetes que vaig fent i per on paro, i vosaltres em podeu explicar com seguiu a l'escola, novetats, notícies i curiositats.

La meva primera menció serà pel grup que actualment fa 6è de Primària a l'escola Mercè Rodoreda de Badalona. L'any passat vaig estar amb ells tot el curs fent les pràctiques del meu últim any de carrera.


Aquest any sou els grans de l'escola i suposo que ho esteu notant, en responsabilitats i feines. Fins ara he mantingut el contacte amb alguns de vosaltres a través del fotolog, però espero que aquesta adressa pugui arribar a tothom, perquè m'agradaria saber molt de vosaltres.
Un petonet per a tothom, alumnes de 6è i mestres de l'escola.

Susana